NIEBIESKI ROWER  i  TO TU  » sztuka, antyki i galeria na Starym Rynku w Bielsku-Białej
 

Stanisław Kamocki

"Akt kobiecy"

• 70 x 100 cm (z oprawą 94 x 124 cm)
• olej / płótno
• sygn. na odwrocie

Stanisław Kamocki (ur. w 1875 r. w Warszawie, zm. w 1944 r. w Zakopanem) - był wszechstronnym twórcą uznawanym za jednego z czołowych piewców polskiego pejzażu. Syn architekta Kazimierza Kamockiego, rysunku uczył się od ojca. Spokrewniony z malarską rodziną Pochwalskich.

W latach 1891-1900 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Józefa Unierzyskiego, Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. W 1900 r. wyróżniono go srebrnym medalem za krajobrazy. Po studiach podróżował do Paryża (1901-1902) i do Włoch (1904-1905), odwiedził również Niemcy i Szwajcarię. W latach 1915-1919, podczas służby w I Brygadzie Legionów, rysował i malował portrety legionistów.

Od 1919 był profesorem malarstwa krajobrazowego w macierzystej uczelni i wielokrotnie wyjeżdżał ze studentami na plenery, kontynuując w ten sposób program Stanisławskiego. Sztuki pejzażowej nauczał ponadto w Zakopanem, gdzie na Harendzie prowadził kursy malarstwa. Aktywnie udzielał się w różnych stowarzyszeniach twórczych, inicjował malarskie plenery.

Lata okupacji spędził w Zakopanem, nadal zajmując się nauczaniem. 1 września 1939 r. przeżył osobistą tragedię. Podczas bombardowania lotniska w Krakowie zginęło jego jedyne dziecko. Zdobywca wielu nagród, zwycięzca licznych czelendżów, zapalony pilot, Kazimierz Kamocki. W 1942 objął stanowisko profesora w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej w Zakopanem.

Malował przede wszystkim krajobrazy z okolic Krakowa i Podhala, ale także z wyjazdów na Podole i Wołyń oraz ze swoich podróży zagranicznych. Dużo szkicował i rysował, w tym architekturę, sceny rodzajowe. Wykonał wiele autoportretów, a także portretów syna. Malował również martwe natury, używając w przedstawieniach przedmiotów z własnego domu. Ponoć dzieło o tej tematyce jest największym obrazem, jaki artysta stworzył. Jego odznaczają się wybitnymi walorami dekoracyjnymi.

Początkowo będąc pod wpływem swoich mistrzów, zarówno polskiej, jak i francuskiej szkoły malarstwa, z czasem stworzył własny, rozpoznawalny styl, charakteryzujący się grą świateł i głębokich cieni, tłustymi uderzeniami pędzla, geometryzacją i skrótową syntezą twórczych przedstawień. Artysta zajmował się także grafiką, zwłaszcza litografią. Był autorem plakatów i programów krakowskiego kabaretu „Zielony Balonik“. Zajmował się także projektowaniem mebli. Regularnie uczestniczył w krajowych i zagranicznych wystawach "Sztuki", m.in. w Wiedniu (1908), Wenecji (1910) i Berlinie (1913). Swoje prace prezentował na zbiorowych ekspozycjach polskiej sztuki w Brukseli (1938), Pittsburgu (1935) i Nowym Jorku (1939). Indywidualne wystawy malarstwa artysty odbyły się w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1917) i krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1920, 1935).