NIEBIESKI ROWER  i  TO TU  » sztuka, antyki i galeria na Starym Rynku w Bielsku-Białej
 

Emil Krcha

"Ruska wioska"

• 13 x 21 cm (z oprawą 23 x 30 cm)
• olej / tektura
• sygn. p.d.

Emil Krcha (ur. 1894 r. w Kałuszu , zm. w 1972 r. w Krakowie) – polski malarz, profesor ASP w Krakowie. Brał udział w I wojnie światowej, po której zakończeniu rozpoczął studia na krakowskiej ASP. Wiedzę dotyczącą sztuki zdobywał w latach 1919–25 pod kierunkiem Teodora Axentowicza, Stanisława Kamockiego i Ignacego Pieńkowskiego. Otrzymał stypendium rządowe i studia kontynuował w Paryżu (1925 i 1927–31). Odbył podróże do Holandii i Belgii. Od 1922 był członkiem ZPAP. Był jednym z założycieli ugrupowania Zwornik. Z tą grupą brał udział w wystawach od 1929 do 1933 r.

Mieszkał w Krzemieńcu, gdzie prowadził lekcje rysunku w miejscowym liceum i zorganizował Rysunkowe Ognisko Wakacyjne. W 1943 przeniósł się do Krakowa. Od 1945 był mieszkańcem Wrocławia, gdzie razem z Eugeniuszem Geppertem założył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Pięknych. W 1950 r. ponownie przeprowadził się do Krakowa i tam został wykładowcą na ASP. Często brał udział w wystawach zbiorowych, miał w dorobku również wiele wystaw indywidualnych. Poza malowaniem zajmował się również muzyką. Ukończył studia muzyczne u prof. Kazimierza Skarżyńskiego w specjalizacji gry na wiolonczeli.

Zajmował się głównie techniką olejną i akwarelą. Do tematyki jego obrazów należały pejzaże, architektura, sceny rodzajowe i martwe natury. Prace jego autorstwa charakteryzują się różnorodnością, szerokim wachlarzem kolorów, odmiennością maniery. Oglądając jego obrazy wydawać by się mogło, iż powstały ręką różnych twórców. O nastroju jego dzieł decyduje gęsta faktura i uproszczone, niekiedy prymitywizowane formy. Bywało, iż z bogatych zasobów swojej pracowni wydobywał po latach obrazy, przemalowywał je i wtórnie sygnował. Jego prace w niczym nie nawiązywały do tradycji postimpresjonistów, do których go przypisywano. Malarz przyznawał, że mocno inspirujące były dla niego sztuka holenderska i polskie malarstwo ludowe. Artysta był dobrze zaznajomiony z huculskim folklorem. Od końca II wojny światowej w obrazach Krchy zaczęły pojawiać się marionetki, groteskowo odgrywające często dramatyczne sceny (bitwy, pobojowiska).

Dużą kolekcję obrazów artysty - zakupioną głównie bezpośrednio od niego - posiada Muzeum Narodowe w Krakowie. Pokazuje ona rozwój twórczości malarza od końca lat 20. do końca lat 60. XX wieku. Jest wspomniany jako osoba bardzo towarzyska, utrzymująca kontakty z wieloma osobami ze środowiska artystycznego. Pozostawił po sobie bogatą kolekcję nie tylko swoich obrazów, ale też prac wybitnych polskich artystów, z którymi miał okazję się przyjaźnić.